Eindelijk mag ik het vertellen!
Updated: Dec 19, 2019
Ieder jaar kijk ik weer naar Heel Holland bakt. Heerlijk op zondagavond samen op de bank met Remco. Op de een of andere manier is het een heel ontspannend idee dat je zo de week afsluit. Dit jaar voor het eerst met Ollie erbij. Maar dit jaar is sowieso anders, want ik mag het eindelijk van de daken schreeuwen: IK ZIT BIJ DE LAATSTE 10 BAKKERS IN DE TENT VAN HEEL HOLLAND BAKT!!! Dus het is niet meer langer een ontspannend idee dat de komende weken iedere zondag een aflevering te zien is van HHB, maar een ontzettend spannend idee!
Op school weten de leerlingen dat ik veel bak en ontzettend van snoepen houd. Tijdens het laatste seizoen kwamen steeds vaker leerlingen naar mij toe: “U moet echt meedoen aan Heel Holland Bakt!”. Iedere keer lachte ik het een beetje weg want: tja, kom er maar eens tussen. Toen de oproep voor nieuwe bakkers op tv kwam, keek ik Remco aan en ik zei: “Ik doe het gewoon, we zullen wel zien hoe het loopt”. Ik vond het echt spannend want ik had geen idee wat ik kon verwachten.
Na een aantal weken kreeg ik een telefoontje; een soort motivatiegesprek over waarom ik bak en waarom ik mee wil doen aan HHB. Een fijn gesprek waar ik met veel passie over al mijn baksels heb gekletst. Later kreeg ik te horen dat ik op auditie mocht komen in Amsterdam. Ik moest voor deze dag een mokkataart bakken en een spektakelstuk waar ik zelf trots op zou zijn. Thuis en op school waren ze erg blij met alle oefenbaksels en uiteindelijk had ik twee taarten waar ik trots op was. De reis naar Amsterdam heeft 4 uur geduurd. Dit reisje kan in 2,5 uur, maar niet met twee taarten achter op de bank!
De taarten werden geproefd zoals nog nooit iemand mijn taarten heeft geproefd; alles werd uit elkaar gehaald, er werd aan gevoeld en er werd aan geroken. Nou dat is wel even een next-level-proeverij in vergelijking met thuis waar iedereen zegt: “Echt super lekker” .
Iedereen was super aardig. Van de bakkers van Robert, tot de hoofdproducenten waar ik een gesprekje mee moest voeren zodat ze een beeld van mij kregen. Door de zenuwen weet ik niet meer precies wat ik allemaal verteld heb, ik weet alleen dat ik veel verteld heb, héél veel.
En toen, weer hup terug naar Sittard, vol adrenaline.
Hierna was het wachten. En wachten. En wachten. Totdat ik het verlossende telefoontje kreeg. Ik zat bij de laatste 50 kandidaten! Hoe hilarisch! Wie had dat gedacht?!
En weer hup, met een taart in de auto, deze keer richting Maarsbergen, het landgoed waar DE tent staat. Hier was een braderie waar alle 50 bakkers de meegenomen taarten moesten presenteren aan Jannie en Robert. - Even voor de beeldvorming: tv maken is heel veel wachten. En als je denkt veel, dan doe daar nog maar een paar uur bij. Dan heb je veel. - Als we aan het wachten waren hadden we het ontzettend gezellig onder alle bakkers. We hebben veel ideeën en recepten gedeeld en vooral veel gelachen. Het was een lange, warme dag, maar té leuk.
En toen weer wachten op dat ene telefoontje. En JAAA! Ik was weer door naar de volgende ronde! Naar het bakweekend bij Robert! Twee dagen zouden we onder de pannen zijn. De eerste dag kregen we allemaal opdrachten waar je je niet op kon voorbereiden en de tweede dag moesten we een taart maken waar we de opdracht al van wisten: een chocolade kersttaart. Een chocolade kersttaart… wat ga ik daar van maken in de zomer? Met mijn verslaving voor Amerikaans eten had ik een heerlijke chocoladetaart gemaakt naar het recept van Granny, de oma van mijn gastgezin toen ik in Amerika woonde (hier een ander keertje meer over). Deze heb ik hier en daar wat aangepast en een echte kersttwist gegeven. Thuis ging dit prima. Op de dag zelf: huh? 30 graden en Robert heeft geen airco in zijn bakkerij? Zweten was het, maar ook wel weer hilarisch. Wie verzint het? Chocolade met 30 graden…
Ik dacht: we zullen wel zien. Het was geweldig leuk tot nu toe en stel ik word het niet, dan was het een mega leuke ervaring en kunnen Remco en ik lekker relaxed op vakantie naar Noorwegen.
Toen kwam de uitslag. Iedereen moest bij elkaar gaan zitten. We kregen eerst nog even duidelijke instructies over welke route je moest lopen mocht je naar voren moeten komen. Veel kan opnieuw gedaan worden bij tv maar deze belangrijke uitslag natuurlijk niet. De eerste paar namen werden genoemd, toen die van Aline, een Limburgse. Ze zullen toch niet twee Limburgers kiezen? Toen kwam Jeanette nog voor mij. Jeanette: net zoals ik bruine krullen en ook Limburgs. Hmm shit, het eindigt hier voor mij…
En toen BAM: “Pauline!” Nee, huh, ik? YES! Het was gelukt! Hoe fantastisch!! Zo blij! Yes! Het avontuur gaat door!!!
(En toen liep ik, door alle gekte, een compleet verkeerde route richting Janny en Robert.)
Ik ga de komende tijd een blog bijhouden met alles wat ik heb meegemaakt en ga meemaken. Zelf vind ik het altijd super leuk om zoiets te lezen. Als je tips hebt of iets anders laat het dan weten.